النازشاکر دوست این عکس را می شناسی؟جان‌باخته حوادث ۱۸ تیر٬ عزت ابراهیم‌نژاد کسی که دهنمکی آیینه آقتاب او را کشت

نخست خوب ببین و نگاه کن جوان هم نسل ما، ایرانی و با مویی سیاه و چهره ای جوان چگونه به این روز افتاده است؟میدانی قاتلش کیست همان که گفتی آینه آقتاب است.گفتی او برای تمام کردن رسالت آمده است؟کدام رسالت ؟ همان رسالتی نا تمام که برای نابودی نسل جوان و وارونه جلوه دادن حقایق آستین ها را بالا زده؟ت و از کدام آفتاب سخن می گویی؟از کدام مرد حرف می زنی ؟او برای نسلی می جنگد که منو تو در آن حقی نداریم و به راستی که جنگ تمام نشدنیست، راست گفتی .

این جنگ جنگیست بین حقیقت و دروغ و جنگیست میان نا مردمانی که تیشه بر ریشه نسل ما می زنند و تویی که زن هستی و منی که مرد هستم هر روز می نالیم و چاره ای جز تحمل نداریم تا روزی حقیقت رنگی دیگر یابد .

بخوان، بخوان نامه ای را که به شخص آیینه آقتاب نوشته بود از طرف مادر و پدری که فرزند هم نسل تو را  من را از دست داده بود و باز بیشتر فکر کن و بدان دور نیست آن روزها که تو نیز به توبه حرفهایت از نسل خود پوزش خواهی کرد .هر چند می دانم وجدانت خفته است در نا کجاآبادی که نامش هنر است و تو چی بی هنری هستی .

و دوباره بخوان شعر آفتاب را، آفتاب حقیقی. شعری که بر دل می نشیند و تو را و من را به میهمانی آزادی فرا می خواند

پشوتن

بخشی از نامه چند سال پیش خانواده جان‌باخته حوادث ۱۸ تیر ۱۳۷۸ ٬ عزت ابراهیم‌نژاد به ده‌نمکی:

"… عزت را شبانه و تک وتنها به گوشه‌ای کشاندی و با ضربات چاقو، زنجیر خودت و دوستانت، عزت را از پا درآوردی و در نهایت با تیر خلاص مهدی صفری تبار پسر امام جمعه اسلامشهر (فرمانده سپاه) که در شقیقه و چشم چپ عزت وارد کرد او را از پای در آوردید… هر چند که ما تک وتنها بودیم و هستیم و زورمان نرسید که شما را به پرونده دادگاه ۱۸ تیر بکشانیم ولی مطمئن باش خداوند، تو را به دادگاه خودش خواهد کشید و دیگر آنجا نه رهبری هست و نه سپاهی و نه دیگر کسی که تو را تبرئه کند..."

سروده شهید عزت ابراهیم نژاد لاله سرخ کوی دانشگاه

بنام آزادی، برای آزادی کلیه ی زندانیان سیاسی، برای رهائی از هرگونه خودکامگی و واپسگرایی

ما را به خاطر بیاور!

ما را که تازه جوانانی بیست و دو ساله بودیم

شور عشق درسینه داشتیم و

پیش از آن که عاشق شویم سینه بر خاک سوده مُردیم.

ما را به خاطر بیاور!

ما را که سینه سرخانی خنیاگر بودیم و ده به ده

نه در آسمان و نه در کوهسار و نه برشاخسار

که در بازار پیش از آن که آوازه خوان شویم

بر شاخه ای تکیده از تکیه گاه خویش

جان واسپردیم

به خاطر دارم پیامشان را، سرنوشتشان را،

آری …

و همیشه درگذرگاه خاطرم درگذر است

آوازهای صامت سینه سرخان سینه برسیخ و

تجسد آرزوهای بیست و دو سالگان سینه بر سنگ

و از تکرار یادشان شاید پیش از آن که شاعر شوم

بیست و دو ساله بمیرم. آمین

منبع : خبرنامه امیرکبیر