چگونه است که کارگری از شدت فقر خود را می سوزد و ما پشت درهای بسته به انتظار برنامه ای از سوی تشکلها هستیم، به راستی فراموش نکرده ایم که پیروزی این جنبش تنها با همراه کردن قشر پایین و کارگری جامعه با بدنه اصلی جنبش میسر خواهد شد، قشری که به واقع مورد حجوم سیاستهای کثیف دولتی هرزه شده است و رو به زوال و نابودیست ، با یارانه ها چه مردمی که به خیالی باطل دولتی خدمتگذار و به تازگی دولتی منتظر منجی عالم را پشت سر خود دارند و چه خام می اندیشند این سیاه رویان زمانه،
وقتی کسی خود را می سوزاند باور کنید که به انتهای راه رسیده است و این تنها انتهای راه او نیست، انتهای راه جمهوی اسلامیست ، این انتهای راه برای او و شاید راهی جدید برای کسانیست که هنوز در باوری اشتباه گرفتارند که این حکومت اصلاح خواهد شد، باید دید و درس گرفت و اجازه نداد باری دیگر کارگران زحمت کشی که هنوز به باور نرسیده اند که می توانند بدنه اصلی جنبش را تشکبل دهند خود را به فلاکت رسانند هرچند پیامی عمیق در آن نهفته باشد، سال آگاهی تا رهایی را وقتی با جهاد اقتصادی جادوگر تاریخ مقایسه میکنیم خواهیم فهمید آگاهی اقتصادی امروز بزرگترین پیام برای کاخ نشینان سلطنتی با روبند دین است، راه را بر دیگران نبندیم و برای رسیدن به آگاهی خود را در صف مقدم این جبهه قرار دهیم ،
روز کارگر نزدیک است و باز شاید میعاد جنبشی سبز که به تازگی از آتش سوختن پروانه ای سرخ شده، باید اندیشه کرد آگاه شد و دست در دست هم به سوی آزادی پرواز کرد، به روزی می اندیشیم که کارگران این مرز و بوم هیچ گاه احساس یاس و نا امیدی را در درون خود حس نکرده و همراه ما به سرزمنی آزاد بیا ندیشند
آن روز از امروز آغاز خواهد شد، روز کارگر نزدیک و ما منتظر نوشته ای دیگر
"دیکتاتور به پایان سلام کن"
bayad amigh kar kard na faghat dar sath
پاسخحذفchon in sakhm be ostokhoon resideh
ناشناس گفت...دوستان سبز ایران دوست . ما رهبر نداریم
پاسخحذفاما همه می دانیم که هستیم من یا علی اول را می گویم . 11 اردیبهشت آزادی به سمت انقلاب ساعت 6 عصر
هر کس موافق است اطلاع رسانی کند.
جنبش سبز عزیز تر از کارگر ندارد.
البته این اولین باری نیست که در جمهوری اسلامی کارگری یا زحمتکشی خود را به آتش میکشد. در زمان نخست وزیری موسوی، که خودش آنرا دوران طلایی امام خوانده است"، زمانی که ایران ناسیونال ماشینهای خود را به معرض قرعه کشی گذاشت بسیاری تمام دار و ندار خود را فروختند که یک وانت بار بخرند تا با ان بتوانند کمک خرج خانواده باشند. آقای بهزاد نبوی خط امامی آنزمان و اصلاح طلب بعدی در آنزمان وزیر صنایع بود. باری بعد از سالها خبری از ماشین نشد و پولهای مردم را هم بالا کشیدند. عده ای از مالباختگان جلوی در وزارت صنایع جمع شدند و یکی از اینها خود را در همان محل آتش زد. بعدها وقتی نمایندگان مجلس از جناب وزیر پرسیدند که اتومبیلها چه شدند ایشان با کمال وقاحت گفتند که کدامیک از آقایان نمایندگان از پیکانهای اهدایی وزارت صنایع محروم شدند؟ نمایندگان قلابی و ساندیس خوار مجلس هم فهمیدند که اگر بیش از این دهن باز کنند و پیگیر قضایا شوند، پای خودشان هم بمیان میاید. این بود که برادر وار مال مردم را خوردند و دم هم نزدند و موضوع هم مختومه شد.
پاسخحذف