می‌دانم که زمان ناامیدی نیست اما من دلم گرفته. بغضم فریاد شده و فریادم سکوت. من از نمایش اقتدار آنها که به راستی نمایشی بیش نیست نگران نیستم.من دلتنگ دوستان همیشه سبزم. آنهایی که خرداد کنارشان می بالیدم .آنهایی همیشه سبزخواهند ماند ولی افسوس که گویی ترس و نا امیدی انها را از توان انداخته. من دلتنگ یک بیست وپنج خرداد دیگرم. دوستان خوبم بیایید امید را به دلهامان دوباره پیوند زنیم و ببالیم به دستبندهای سبزی که هنوز از دستهامان باز نکرده‌ایم. بیایید نشان دهیم که هستیم و بیشماریم . بیایید با تمام غمی که داریم بخندیم به تمام پهنای صورتهایمان و پوزخند بزنیم به افکار و وقاحت آنها. آنهایی که همچنان در صف شیطان هستند و یاران دیکتاتور بزرگ زمان. هموطن، خواهرم ، برادرم امروز من و تو و مـا , با هر عقیده و دین، با هر نژاد و قوم و قبیله که هستیم می بایست دست های گرم و خسته یکدیگر را فشرده و جنبشی از جنس سبز در راستای آزادی وطن عزیزمان از چنگال حکومت حاظر که هیچ سنخیتی به گذشته و حال آینده و فرهنگ و تمدن من و تو و "ایرانمان" ندارد شکل دهیم.
سخنی با تو ایزد،
به کدام خاک روی آورم؟ به کجا رفته پناه جویم؟ دوستانم در بند , همرزمان در خاک. اما تلاش من دو چندان و امیدواریم صد چندان بیش از گذشته و ایمانم این است ایران را از چنگال اهریمن و خون خوار ظالم آخوندی رها سازم. به امید آن روز.
همه با هم دوباره ایران را فریاد می زنیم در روز ایران و با فریادهایمان دوباره به جهان خواهیم گفت که سبز همیشه زنده است و ایران همیشه جاودان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر