دانشجویانی که در هجده تیر هفتاد و هشت مورد حمله ی بی رحمانه ی خشونت طلبان جمهوری دیکتاتوری اسلامی قرار گرفتند، امروز که سیزده سال از آن واقعه ی دردناک می گذرد، سال های پایان جوانی را می گذرانند و هیچ کدامشان دیگر دانشجو نیستند. اما خاطره تلخ آن روزها را خوب به یاد دارند. حتما حادثه ی هجده تیر مهم بوده است که هنوز پس از گذشت سیزده سال، در سالروزش همچنان زنده است و هنوز هم گفتگوها و تحلیل ها درباره اش ادامه دارد. شاید هیچ کس باور نمی کرد که توقیف روزنامه ی «سلام» اینقدر گران تمام شود. و هردو بشوند همان «هر نه روز یک بحران» که همراه شده بود با دولت اصلاحات محمد خاتمی. همان گونه که کسی باور نمی کرد با تقلبی با این گستردگی و بزرگی مردم به یک باره به این انفجار برسند و پدید آورنده جنبش سبز شوند، به هر حال «رسانه ها» و «دانشجویان»، دو بال مهم اصلاحات بودند که به شدت در آن سال ها و پس از آن تضعیف شدند.اصلاحاتی که از ان در این دوران چیزی از آن باقی نماند جز رجز خانی ها و کشمکش هایی که بر مسند قدرت ماندن تنها بهانه آن بود.آن روزها پیش بینی می شد که اصلاحاتی که نتوانست جلوی حکومت جور بیاستد بی شک ریشه در همان قدرت دارد و در آینده تمام قوای خود را که همان مردم و حتی دانشجویان و مطبوعات است از دست خواهد داد. ولی بدون شک مردم سبز ایران فراموش نخواهند کرد که حادثه های گذشته چگونه می تواند جریان جنبش را دوباره تقویت کند و خون تازه ای به اعتراضات علیه حکومت استبدادی دهد .ما سالروز هجده تیر با سبز شدن دوباره گرامی خواهیم داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر