محسن امین زاده از جمله اصلاح طلبانیست که پس از انتخابات 22 خرداد به جرم مخدوش کردن امنیت ملی دستگیر شد
محسن امین زاده که پیش از انصراف آقای خاتمی نیز ریاست ستاد ایشان را برعهده داشت قصد داشت ریاست ستاد اصلاح طلبان حامیان آقای مهندس موسوی را نیز برعهده بگیرد و به رئیس ستاد ائتلاف اصلاح طلبان کل کشور معروف بود
آقای امین زاده از دانشجویان حامی تسخیر سفارت آمریکا در تهران بود که بعدها از موسسان حزب مشارکت ایران اسلامی شد. او به مدت هشت سال معاون وزیر خارجه ایران در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی بوده است.
بعد از پخش نمایش مضحک دادگاه فرمایش و پخش تصاویر عزیزان دربند از تلوزیون کودتا گران، فاطمه امین زاده طی نامه ای اینگونه میگوید
به نام خدا
سلام پدر
این روزها برایت دلتنگم، چقدرهم دلتنگ. به اندازه همه نگراني هایت براي ايران و آينده ايران، برایت دلتنگم. اين روزها، روزهای تلخ و سختی اند.
راستش را بخواهي نه فقط چون دختر توام و تو در زندانی، كه به عنوان يك نسل سومي، یک متولد دهه شصت، یک متولد روزهای جنگ، این روزها غمم با حیرت آمیخته می شود و هزار پرسش بی پاسخ در ذهنم شکل می گیرد.
وقایع یک ماه اخیر آنچنان تلخ و رنج آور بوده اند که بیش از هر زمان آرزو کرده ام که باشی تا مثل همیشه باهم درباره شان صحبت کنیم. بی حضورت درک این روزها و تحمل این لحظه های دشواری که بر ایران می گذرد، بسیار سخت است.
پدر،
باور اينكه امروز تو و بسياري دیگر از هم فکرانت در زندانيد، ناممکن است.
شما، همان جوانان پرشور سال هاي انقلاب هستید كه با عشق به ايران و ایمان به اسلام حقیقی با استبداد و ديكتاتوري به مبارزه برخاستيد. شمایی كه با عشق به ميهن در ايام ناب جواني تان براي دفاع از تماميت ارضي كشور به جنگ رفتيد. شمایی که درتمامي این سال ها برای اصلاح امور مملکت، توسعه سیاسی واقتصادی و حفظ عزت ایران تلاش کرده اید. شمایی كه تمام انگيزه تان دفاع از جمهوریت و اسلام سازگار با آزادی که همان اسلام حقیقی است، بوده و سلاحتان اندیشه و قلم.
و من امروز شاهدم شما را كه خود فرزندان انقلابيد و براي پاسداري از ارزش هاي حقيقي اش هزينه ها داده و پس از گذشت سي سال از استقرار جمهوري اسلامي، پرشورترين انتخابات را برای حفظ جمهوریتش شكل دادید، چنین ناجوانمردانه در زندان افكنده اند.
پدر،
برخی را چه مي شود كه امروز در برابر نگاه هاي خسته و پرسشگر نسل من، اينگونه هر آنچه را که از اخلاق و جمهوريت نظام باقي مانده به هيچ انگاشته اند و از این همه ويرانگري و حق کشی ابايي ندارند؟ وقتی شما را که خود فرزندان انقلاب هستید برنمی تابند، چگونه نسل مبهوت و ناباورمرا تحمل خواهند كرد؟
امروز نسل دردمند و پرسشگر مرا چه كسي پاسخ خواهد گفت؟
نسلی که تنها خواسته اش، ایرانی است که همه ایرانیان در آن آزاد و سربلند زندگی کنند. نسلی که از نفاق و تزویز بیزار است. از این رانده شدن، از این در وطن خویش غریب خوانده شدن خسته است. نسلی که از تروریست نامیده شدن نام ایرانی به ستوه آمده است. نسلی که عزت دوباره ایران را تشنه است.
چه کسی مسؤول اعتمادی است که بدینسان متزلزل و ویران می شود؟
آیا ما که به جریانات مصلح درون نظام امید بسته بودیم تا میراث یکصد ساله مبارزه برای جمهوریت را در این گذار تاریخی با کمترین هزینه ها به نسل پس از خود انتقال دهند، باید این امید را بر باد رفته ببینیم؟ آیا این تجربه نیز همانند هزاران امید بر باد رفته در گذرگاه های مهم تاریخی این مرز و بوم بی ثمر خواهد ماند؟
پدر
من همیشه به عنوان يك نسل سومي، جویای دلايل انقلاب و جنگ و هزار پديده شكل گرفته در طول سی سال عمرجمهوري اسلامي بوده ام و تو تندروي ها و يأس های گاه به گاه مرا با عشق و اميد به آينده پاسخ می گفتی و مرا از تندروی بر حذر می داشتی. اين جمله را بسيار برایم تکرارکرده اي: "جامعه ايران، جامعه ای بی ثبات است و هميشه اقشار مختلف مردم خواسته اند كه بناهاي موجود را ويران كنند تا بنایی از نو بسازند واين خود از عوامل عقب ماندگي تاریخی است. تنها راه پيشرفت و توسعه اجتماعی، بازسازي، اصلاح و ارتقاء بناهاي موجود است."
واین حاصل تلاش های شما بود كه از ماه ها پيش به روح خسته و نا اميد بسیاری از هم نسلان من که سال ها در انزوا فرو رفته بودند، شور و اميدي دوباره دميد تا به دور از نفاق، در كنارتمام تفاوت هاي فكري و ظاهری در خيابان ها زير پرچم سبز اميد براي ايراني آباد و آزاد به گرد هم آیند و به انتخاب رئيس جمهوري بیانديشيد كه عزت ایران و ایرانی را حفظ کند و به قانون اساسي جمهوري اسلامي، بجاي سليقه هاي فردي عمل کند.
مگر ما برای دفاع از جمهوریت و اصلاح و ارتقا این بنا رأی ندادیم؟ مگر نسل من راهی بهتر ازشرکت در انتخابات هم داشت تا نشان دهد می خواهد بسازد، نمی خواهد ویران کند و شاهد ویرانی باشد؟ می خواهد استقلال کشورش حفظ شود و از دخالت بیگانگان مصون بماند. پس چه شد؟ چه بر سر آنهمه شور و امید آمد؟ چه شد که حامیان پرچم سبزهمدلی و فعالان روزهای انتخابات به یک شب برانداز، آشوبگر و غیرخودی نامیده شدند؟ چه شد که زندان ها پر شد از مصلحان و گورستان ها پر از هم نسلان بی گناه من.
پدر
مرا چه صبري بايد كه مردي چون تو را در زندان ببينم. تو را كه اشكت را براي وطنت ديده ام و نگرانی ات را براي آینده کشورت لمس کرده ام.
خوب می دانی که همیشه منتقدت بودم که چرا اندکی عافیت طلب نیستی. به خاطر عشق به وطنت و برای حفظ عزت و سربلندی آن در مسوولیت های مختلفی که بر عهده داشتی سخت می کوشیدی و از جان مایه می گذاشتی. اکثر اوقات خسته و فکر مشغول وقتت با ما می گذشت و من که همیشه نگرانت بودم و سهم بیشتری از زمانت می خواستم، به تو انتقاد می کردم و تو می گفتی: "يكي از دلايل ناكامي ايرانيان درحفظ مردمسالاري اين بوده است كه هميشه نواندیشان و نخبگان در برهه هاي مختلف تاريخ خسته شده اند، ره عافيت گزيده اند و از صحنه اجتماع و فعاليت اجتماعي به خلوت پناه برده اند." تو راه عافیت برنگزیدی و هرگز از تلاش دست برنداشتی. همیشه می گفتی "تاريخ بر ما نخواهد بخشيد اگر خاموش بنشينيم و از آنچه امروز بر ايران مي رود ننويسيم و تنها درپی مصالح فردي باشيم. ما در برابر مردم و نسل آينده مسؤوليم."
و امروز تو در زندانی. تویی که ناب ترین لحظات عمرت، به مطالعه و تحقيق درباره گذشته ايران، حال و آينده اش گذشته است.
پدر
دلتنگم. برای تو و برای لحظه های ناب زندگی خودم که به آموختن از تو و گفتگو با تو درباره ايران، دين، سياست و اقتصاد گذشته است.
چه ناب بوده است لحظه های زندگی من در کنار پدری چون تو.
چه صبور بودی براي پاسخ گفتن به ترديدها و سؤالاتم و چه بزرگ براي پذيرفتن سليقه ام و اختلاف نظرهایمان. من پرسشگر و جسور بودم و تو صبورو بردبار. صبر و امید تو هرگز کم نشد اما صبر و اميد من در اين سال ها كمتر و كمتر شد. همیشه مرا به بردباری و پرهیز از تعصب فرامی خواندی.
این روزها نامه هایی را که در این سال ها برایم نوشته بودی مرور می کنم. درجایی برایم نوشته بودی:
"بردبار بودن نسبت به دیگری که مانند ما فکر نمی کند کار سختی است. گاهی عذاب آور است. اما نابردباری نسبت به دیگران انسان را درمسیری قرار می دهد که ممکن است رفتارهای شرم آوری در کارنامه اش ثبت شود. حاصل نابردباری های آنانی که قدرت داشته و یا دارند که نظراتشان را اعمال کنند، دنیایی مملو از جنایت، خشونت و تباهی است."
و در جای دیگر:
"من فکر می کنم اگر هرکدام از ما در زندگی با تجربه ای مواجه شدیم و واکنشمان نسبت به آن پدیده، به رفتارافراطی و نابردباری منتهی شد و بعد به غلط بودن آن پی بردیم باید از آن تجربه بیاموزیم و بازهم روی بردباری خودمان بیشتر کار کنیم. بیشتر باور کنیم که همه حق نزد ما نیست. ممکن است بخشی از آن نزد دیگری، حتی مخالف من باشد. چون با بردباری بیشتر، اشتباهات خیلی کمتری رخ می دهد. اشتباهات به شکل شرم آوری بزرگ نمی شوند و جبران آنها هم امکانپذیرتراست."
و امروز بردبار بودن چه سخت است پدر...
اين روزها دلتنگي ام و همه عشقم به وجودت را در جاي جاي تنهايي ام جمع مي كنم به اميد مجالي كه درچشمانت بنگرم وبگويم چه اندازه به وجودت افتخار مي كنم.
پدر
مي خواهم بداني بهترين پدرها بوده اي وصبورترين و با گذشت ترين دوست ها بوده اي.
شاید بحث ها و گفتگوهاي دوستانه مان مجال نداد كه بگويم چه اندازه به بزرگی ات افتخار می کنم. براي تو كه در ميان مردان سياست در يكي بودن حرف و عملت در خانه و بیرون از خانه كم مانندي. تويي كه در ايمان و تقوايت شك ندارم كه دينت دين تزوير، ريا و عوامفريبي نیست. تویی که همواره کرامت انسان را پاس داشته ای و هرگز نديدم حتی بر ما که فرزندانت هستيم انديشه ات را تحميل كني يا به سبب مناسبات سياسي، انتخاب هايمان و آزادی مان را مصلوب خواسته های پدرانه ات کنی. تو همراه با مادر آزاداندیشم، حرمت آزادی بیان و اندیشه را در خانواده مان به ما آموختي و از ما خواستي تا انسان هايي خردورز و به دور از تعصب و افراط باشيم و چه بسيار جاهايي که بر من بخاطر نقد متعصبانه دشمنانت خرده گرفتی.
دراين جامعه كه ظاهراً زن بودن خود جرمي ذاتي است، می دانم مرد سياست بودن و درعين حال پدر دو دختر بودن بسيار سخت تر است. اما به ياد نمي آورم به خاطر زن بودنمان چيزي را بر ما منع كرده باشي و استقلالمان را نادیده گرفته باشی. گرچه مي دانم اينچنين احترامي به سلايق ما گاهي برای تو دشوار بوده است.
پدر
كاش بداني براي ذره ذره آنچه به من آموخته اي چه اندازه ارزش قائلم. آنچه در وجود من است عشقي است به سرزمينم كه با آن هرگز اسير كينه و جهل دشمنان امروزمان نخواهم شد. كينه ميراث جاهلان است و تو هميشه مرا از ادبيات كينه و نفرت بر حذر داشته ای و هرگز از دشمنانت هم با نفرت سخن نگفته اي.
تاريخ به قضاوت خواهد نشست. بر تو نازنيني كه اينك براي عدالتخواهي و حق طلبي در زنداني و بر آنانكه چنين ناجوانمردانه نخبگان و انديشمندان را در حبس مي كنند و ازمشاهده تزلزل عزت و اعتبار ایران و ایرانی کمترین هراسی به دل راه نمی دهند.
آری، تاريخ به قضاوت خواهد نشست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر